Great Barrier Reef

Vorige week ben ik gaan snorkelen in het Great Barrier Reef, na meer dan twee maanden in Cairns te zitten werd dat toch wel eens tijd :) Ik had geluk die dag want het was stralend weer en qua golven viel het ook allemaal goed mee. Ik had al verhalen gehoord van mensen die heel zeeziek waren dus ik dacht natuurlijk ook dat ik heel mottig ging worden dus had ik maar pillen tegen zeeziekte gekocht aan boord. En ze hebben geholpen, niks mottig geweest.
We kwamen eerst aan bij een soort van zandeiland: Michaelmans Cay. Dat is een berg zand te midden van het rif met daarop duizenden vogels die daar hun eieren uitbroeden. Het is een natuurreservaat en onze boot is de enige boot die een speciale vergunning heeft om mensen daar op dat eiland te laten lopen. Met een klein bootje werden we dan afgezet op het strand en dan konden we al snorkelend terug naar de boot zwemmen. Ik moet eerlijk zeggen dat het rif me wat teleurgesteld heeft. De vissen waren wel mooi maar de koralen zelf zijn dood. Van felle kleuren is helemaal geen sprake, het koraal is gewoon bruin. Het is natuurlijk algemeen geweten dat het Great Barrier Reef aan het afsterven is maar het is echt erg, ik denk dat er over een tiental jaar niets meer van overschiet.
Na de eerste stop kregen we een heerlijke lunch (eindelijk nog eens fatsoenlijk eten na alle dagen friet in het hostel) en daarna gingen we naar de tweede stop om te snorkelen. Hier sprongen we gewoon te midden van de oceaan van de boot in een ondiep gedeelte van het rif. Hier was het koraal net hetzelfde: bruin en niks spectaculairs. Hier waren wel veel meer vissen in felle kleuren, het voelde net of je in een aquarium aan het rondzwemmen was. Toen ik terug aan boord wou klimmen riep een gids opeens naar mij “Look down mate!” Dus ik snel mijn snorkel terug opzetten en ik zie echt een gigantische vis die op mij afkomt! Dat was Wally, een Napoleonvis die graag de mensen komt begroeten naar het schijnt. Dat was echt de grootste vis die ik ooit van mijn leven heb gezien… Of er zo nog meer zitten in het rif dat weet ik niet, maar ze zeiden wel dat er in de Whitsundays nog zo ene rondzwemt, den Elvis. Dus het is wel vrij zeldzaam dat we zoiets gezien hebben. Helaas hebben we geen schildpadden gezien.
Toen ik terug kwam in het hostel kwam ik erachter dat ik wat verbrand was. Dat was natuurlijk wel te verwachten, niks speciaals dus. Maar toen begon mijn rechteroor wat pijn te doen en toen ik in de spiegel keek zag ik dat dat oor vuurrood was, dat oor was dus zwaar verbrand! Maar wie denkt er nu ook aan om zijn oren in te smeren?! Maar ook dat verbrand hier dus in Australië. Gelukkig had mijn roommate brandwondenzalf mee want dat was echt nodig…

Over een dikke drie weken ga ik nog naar Uluru. Ik heb er lang over getwijfeld of ik daar wel naartoe zou gaan omdat het zo ver is en ook de vliegticketten er naartoe zijn superduur, maar ik heb het toch geboekt want ik ben er zeker van dat ik er anders spijt van zal hebben als ik terug in Kalmthout zou zijn. Dat worden dan drie dagen kamperen in de outback, zelfs zonder tenten maar gewoon onder de blote hemel slapen! Dat gaat nog wat worden, maar daar kijk ik echt naar uit!